Mara zit tegenover me, haar schouders licht gebogen, alsof ze zich klein wil maken. Haar ogen dwalen rond de kamer, terwijl ze met haar handen de stof van haar broek gladstrijkt. Ze heeft duidelijk moeite om de woorden te vinden.

Ze slikt, kijkt even op en laat haar blik dan weer zakken. “Ik wil weg,” zegt ze uiteindelijk. “Weg uit het huis, weg van hem. Maar… ik weet niet hoe.” Haar stem is bijna een fluistering, vol angst en twijfel.

Ik blijf stil, geef haar de ruimte om verder te praten. Ze ademt diep in en uit, alsof ze moed probeert te verzamelen.

“Ik weet niet waar ik heen moet. Ik weet niet of ik het wel kan,” zegt ze. “En… wat als niemand me gelooft?” Haar ogen vullen zich met tranen, en ik voel hoe zwaar deze woorden voor haar zijn.

“Dat je hier bent, Mara,” zeg ik zacht, “is al een stap. Je hebt al gekozen dat je meer wilt. Dat je het anders wil.”

Ze kijkt op, haar blik zoekend. “Maar wat als het mislukt?” vraagt ze.

“Wat als het lukt?” antwoord ik. “Wat als je ontdekt dat je sterker bent dan je denkt? Dat je niet alles in één keer hoeft te doen, maar stapje voor stapje je eigen weg kunt vinden?”

Ze veegt een traan van haar wang en haalt voorzichtig haar schouders iets omhoog, alsof er iets in haar verschuift. “Maar hoe dan?” fluistert ze.

“Eerst door te geloven dat je het waard bent,” zeg ik. “Dat je een leven mag hebben waarin je je veilig voelt. We hoeven niet alles vandaag op te lossen. Maar vandaag kunnen we wel de eerste stap zetten. Kun je dat samen met mij proberen?”

Ze knikt, een klein, aarzelend knikje. Maar ik zie het: er is iets opengebroken. Een klein sprankje hoop.

Wanneer ze weggaat, draait ze zich nog even om in de deuropening. “Dank je,” zegt ze zacht. “Ik dacht dat niemand me zou zien. Maar jij… jij hebt me gezien.”

Ik kijk haar na, terwijl ze langzaam de gang uitloopt. Ze is er nog niet, maar ik weet dat de eerste stap is gezet. En soms, is dat genoeg om een hele reis te beginnen.