Patricia zit tegenover me, op de grond, omringd door zachte kussens. Ze is stil vandaag, stiller dan anders. Haar ogen vinden die van mij en blijven daar hangen. De afgelopen sessies heeft ze al een paar keer gezegd: “Ik vertrouw jou.” Het zijn woorden die me raken, maar waarachter ik ook iets voel. Iets onuitgesprokens dat ze nog niet durft te delen.
Vandaag voel ik het sterker dan ooit. Ze ademt langzaam, alsof ze zich voorbereidt. Ik blijf stil, geef haar de ruimte. Dan breekt ze de stilte: “Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld.” Haar stem is zacht, breekbaar.
Ik voel hoe mijn hart even samenknijpt. Dit is een sleutelmoment. Nu moet ik het goed doen. Maar ik weet ook dat “goed” niet betekent dat ik alles hoef op te lossen. Het betekent dat ik er ben, zonder oordeel, zonder haast. Ik adem diep in, voel het meisje in mij dat ook ooit bang en alleen was. En dan glimlach ik naar haar. Een glimlach die zegt: Ik zie je, ik ben hier.
Ze begint te vertellen. Over haar ouders, die uit een ver land kwamen en alles achterlieten om in Nederland een nieuw bestaan op te bouwen. Over de dubbele shift die ze werkten in de schoonmaak, om te zorgen dat er brood op de plank kwam. Over hoe zij als oudste vaak alleen was met haar kleine zusje. Soms kwam haar opa om op hen te passen. De schaamte en de angst is zo voelbaar in deze woorden.
Ik luister aandachtig. Tussen de regels door hoor ik wat ze niet zegt. De woorden hoeven niet uitgesproken te worden. Ik kijk haar aan, met zachtheid, zonder oordeel. Mijn blik zegt: Je hoeft het niet alleen te dragen.
Ze stopt even met praten, haar ademhaling versnelt. “Ik weet niet waarom ik dit nu zeg,” fluistert ze. “Maar het moest er gewoon uit.”
“Wat ben je moedig,” zeg ik zacht. “Ik blijf bij je terwijl je dit vertelt. Je mag alles delen, maar alleen als jij dat wilt. Jij bepaalt het tempo.” Mijn stem is rustig, mijn ademhaling kalm. Ik voel hoe haar spanning wat minder wordt.
Bij het weggaan vraag ik of ik haar een knuffel mag geven. Ze knikt, en terwijl ik mijn armen om haar heen sla, voel ik haar tranen. Ze trillen door haar hele lijf.
Wanneer ze weg is, blijf ik nog even zitten. Ik kijk uit het raam en adem diep in. Ik voel het besef binnenkomen: in die kamer zaten twee moedige vrouwen. Patricia, die haar geheim durfde te delen. En ik, die bleef en haar jonge meisje voor het eerst welkom heette. Ik voel me dankbaar.
