Een geschenk

Zorgvuldig weggestopt, met een strik eromheen bewaart zij de tranen om het verlies van haar moeder in haar jeugd. ‘Ach ja, het is zo lang geleden he?’ Ze zoekt met haar ogen van mij de erkenning voor haar vraag en ze schrikt als ze mijn geraaktheid ziet.
Ik vraag haar een kaarsje aan te steken voor haar moeder die ze al zo lang moet missen. Het ontroert haar direct. Het overlijden van haar moeder was zo levensingrijpend. Er was niemand om haar te troosten. Haar vader werkte nog harder dan voorheen.

Er zat voor haar niks anders op dan door te gaan, haar tranen te bewaren tot een tijd en plek waar het veilig genoeg zou zijn om het gemis van haar moeder toe te laten.
Ze is heel bang dat het dan alleen maar erger wordt en wil nooit meer die grauwe eenzaamheid voelen van toen ze klein was.

Ik vraag haar: ‘Zoek eens een moment in de tijd dat je het goed had met je moeder, dat je kon ontspannen bij haar’. Met weerstand zoekt ze voorbij de dood van haar moeder, voorbij de kou die ze maakte na haar overlijden.
Er rollen tranen als ze vertelt dat zij en haar moeder op zaterdag samen naar de markt gingen en dan chocolademelk dronken in een druk kroegje in de stad. Dat ze dan even alleen met haar moeder was, even samen waren.
‘Goh, dat was ik allemaal vergeten, het deed te veel pijn om eraan te denken. Maar nu voel ik me juist opgelucht’. Ze voelt de liefde voor haar moeder weer stromen en kan ontspannen.

‘Ik ga eens de fotoboeken van toen erbij halen.’
‘Ja, en laat ze aan je kinderen zien!’
‘Dat ga ik doen’, zegt ze en we nemen afscheid.

Annebet Nolen
Psychosociaal Therapeut